It’s always tea time

Tea with Winnicott is een hoogst ongewoon postuum boek: de schrijver nodigde Winnicott uit in diens woning te Londen voor een theepraatje over zijn leven en werk en dit vijfenveertig jaar na diens overlijden! Het spreekt vanzelf dat het boek door deze opzet erg bijzonder is: het is namelijk een gelegenheid om van de meester ‹off the record› bedenkingen te vernemen. hij is immers reeds lang geleden overleden en kan beschouwend terugkijken op de invloed die zijn werk heeft gehad op volgende generaties psychoanalytisch geïnteresseerden. Bovendien licht Kahr Winnicott in over wat er verder gebeurde, hoe zijn begrafenis verliep, hoe Clare zich inzette voor de verdere verspreiding van zijn geschriften, hoe zijn reputatie een kwalijke deuk kreeg toen een en ander aan het licht kwam betreffende Masud Kahn², hoe jonge analytici in Winnicotts dagen later uitgroeiden tot vernieuwers door te putten uit zijn inzichten (o.a. Christopher Bollas 2013; Isabel Menzies-Lyth 1960), hoezeer hij de relatie met John Bowlby apprecieerde enzovoorts, en ook hoe hedendaagse technieken als echografie en internet hun moderne steentje bijgedragen hebben tot het uitwerken van zijn concepten. Het boek werd geschreven vanuit het verlangen van Brett Kahr een vervolg te geven aan zijn jarenlange biografische interesse in Winnicott (Kahr 1996). Kahr beschrijft hoe hij om voorliggend boek mogelijk te maken een uitgebreide studie van de inmiddels vrijgegeven persoonlijke en onuitgegeven correspondentie maakte en bovendien zo’n zevenhonderd mensen interviewde die de psychoanalyticus gekend hebben, onder wie zijn trouwe en ijverige secretaresse Joyce Coles. De ontmoeting met Mrs. Coles, ten onrechte dood gewaand door iedereen, leverde een levendig interview op door de manier waarop ze over haar overleden werkgever sprak en dit gaf volop kleur aan de informatie uit brieven en onuitgegeven documenten. Kahr gaf haar, inmiddels wel overleden, terecht een kaderfunctie in dit boek: ze verzorgde niet enkel tea and sandwiches en wees hem op de risico’s van het kettingroken, maar typte op de achtergrond het fictieve interview uit en verklapte aan Brett Kahr dat ze samen met Winnicott aan een nieuw boek werkt, How to be alive, though dead. Zij verzorgde de afspraken met ‹you know who›, over de grens van leven en dood, en geeft ook aan nog steeds alle vragen voor consultatie ‹you know where› te begeleiden, want ook in het hiernamaals zou Winnicott nog veel gevraagd worden.