Waarom (nog) psychoanalyse?

Enkele persoonlijke accenten en affiniteiten van een psychoanalytica

Tijdschrift voor Psychoanalyse

Delen op

De zogenaamde crisis in de psychoanalyse inspireerde vele verenigingen tot het organiseren van studiedagen en diverse symposia. Wat moeten we met de psychoanalyse in deze ‹bewogen› tijden? Liever dan me te bewegen in algemene beschouwingen, wil ik in deze bijdrage een persoonlijk gekleurd verhaal brengen. Ik zal proberen de gedachtestroom die zich in mijn innerlijke wereld associatief rond deze kwestie ontvouwde, met de lezer te delen. Ik merkte dat de opborrelende associaties me al snel twee richtingen in stuurden: enerzijds, zou ik er zelf nog opnieuw voor kiezen om psychoanalytica te worden?, en anderzijds (vanuit het perspectief van mijn patiënten), hoe kan de kracht van psychoanalyse overeind blijven in deze tijden waarin effectiviteit, snelheid, productiviteit en materiële waarden hoogtij vieren? Wat draag ik in mijn ontmoetingen met patiënten vanbinnen mee als voor mij wezenlijke elementen uit de psychoanalyse? En hoe kan deze innerlijke houding bijdragen tot een voor hen andersoortige ontmoeting? De twee vragen meanderden regelmatig langs en door elkaar heen. Ze bleken sterk in elkaar verstrengeld en herinnerden me aan de bijzondere, intieme verwevenheid tussen persoonlijk en professioneel leven van de psychoanalytica.

TRUI MISSINNE