Hoe wordt er psychoanalytisch gedacht over rouw, een eeuw na het verschijnen van Freuds studie Rouw en Melancholie? Wat voegt het voorliggende boek toe aan Freuds inzichten? De rouw is volgens Freud niet pathologisch, maar een proces dat bij het normale leven hoort en na een zekere tijdspanne overwonnen zal worden. Freud stelt dat therapeutisch ingrijpen bij de rouw ondoelmatig of zelfs schadelijk is, maar hij zegt niet waarom en illustreert dit ook niet. Hij veronderstelt in zijn tekst dat de rouw tijdelijk en voorbijgaand is. Dit standpunt zal hij later matigen; vanaf 1926 spreekt hij zich minder stellig uit over de beperkte tijdsduur van de rouw. Freud benadrukt de ambivalentie bij melancholie, alsof deze in de gewone rouw afwezig zou zijn. Freud zou beter kunnen focussen op het innerlijk conflict tussen de wens om de band met het verloren object te behouden en de wens om er zich los van te maken. Freud ziet rouwen te weinig als een psychosociaal proces waarin andere mensen een grote rol spelen.