Om een proces te begeleiden doet een psychoanalyticus beroep op een of meerdere psychoanalytische modellen die getoetst worden aan zijn eigen klinische ervaring en die van anderen. Modellen zijn belangrijk zoals Goethe zei: men ziet wat men weet. Anderzijds verzadigen modellen snel het denken. Wanneer een verband eenmaal duidelijk is, ziet men dit spontaan overal terug en is het moeilijk dit weer los te laten. In deze tekst stel ik een model voor (Vermote 2013, 2014c) waarin ik verschillende andere psychoanalytische modellen integreer en dat door de revolutionaire inzichten van de late Bion tegelijk ook open blijft. Het model kan vanuit verschillende gezichtspunten getoetst worden: uiteraard de klinische ervaring, kunst, of andere psychoanalytische modellen. In deze tekst wordt het model in het licht van neurowetenschappelijke bevindingen gehouden. Niet om als een bewijs te dienen, maar om te zien of deze gedachten gefalsifieerd worden door empirische bevindingen en om te zien of zich nieuwe wegen openen. Het voorgestelde model geeft aan op welk niveau ingrijpende psychische veranderingen kunnen plaatsvinden.