In deze bijdrage heb ik gepoogd aan te tonen dat authenticiteit ook voor psychoanalytische therapeuten een belangrijk concept is dat zeker in het verleden niet de aandacht heeft gekregen die ze verdient. In psychoanalytische therapie wordt congruentie als vanzelfsprekend geacht maar heeft de abstinentieregel vooral betrekking op transparantie die zich uit in een grote reserve ten aanzien van zelfonthulling door de therapeut.
Verder kan het therapeutisch waardevol zijn dat de therapeut in een voortdurend contact blijft met de eigen ervaringsstroom zoals intieme rêverieën waarover de therapeut vrij associeert en reflecteert zoals bij het werken met dromen van patiënten. Daardoor kan een beweging ontstaan in de richting van groeiende authenticiteit zowel op het vlak van de interventies van de therapeut als wat betreft het therapeutisch proces van de patiënt. Authenticiteit is zowel het resultaat van een ontwikkelingsproces als de uitdrukking van een hoger, meer volwassen ontwikkelingsniveau waarbij men in contact blijft met het eigen groeipotentieel.
