Quelle réalité pour un « temps qui ne passe pas » ?
Samenvatting
Se centrant sur la pathologie limite, l’auteure se questionne sur ces patients qui nous confrontent à un temps qui semble ne pas s’être écoulé, à une réalité psychique infantile qui n’a pas pris une ride et qui, sous différentes formes, revient constamment sur le devant de la scène. L’analyste devrait pouvoir repérer et décoder ce matériel qui émerge en séance et élaborer des hypothèses concernant l’histoire psychique du patient. Si certaines emportent sa conviction, il pourrait ainsi se les approprier. Cet article aborde des questions de technique au gré de vignette cliniques. L’auteure insiste sur l’outil fondamental que sont le contre-transfert et les ressentis corporels de l’analyste en séance, éléments indispensables pour conduire le patient vers plus de capacités représentatives et précisément vers une meilleure intégration de la réalité temporelle.
Welke realiteit voor een tijd die niet voorbijgaat?
De auteur die de focus legt op borderline pathologie, vraagt zich af hoe het komt dat deze patiënten ons confronteren met een tijd die stilstaat alsof de infantiele psychische realiteit onveranderd en rimpelloos is gebleven en telkens weer opnieuw in een andere vorm, constant op de voorgrond komt. Het is de taak van de analyticus van dit materiaal dat tijdens de zitting aan bod komt, toe te laten en te ontcijferen. Zo kan de analyticus hypotheses vormen met betrekking tot de psychische geschiedenis van de patiënt. Sommige worden gekenmerkt door een zekerheid. De analyticus dient mogelijk te maken dat de analysant zich deze kan toeëigenen. Op grond van klinische vignetten worden in dit artikel technische kwesties besproken. Volgens de auteur zijn de analyse van de tegenoverdracht en van wat de analyticus lichamelijk beleeft tijdens de sessie, onmisbare elementen die er toe leiden dat de patiënt zich beter kan voorstellen wat er vroeger is gebeurd. Dit leidt tot een betere integratie van de temporele realiteit.
Which reality for a recurrent past ?
Focusing on the borderline pathology, the author questions herself on these patients who confront us to a time that never seems to pass, to an infantile psychic reality which “never developed any wrinkle” and which, under various forms, constantly comes back to the forefront. The analyst has to decode this material emerging in the cure and try to make some hypotheses concerning the patient’s psychic history so that, if it meets his conviction, he could slowly and surely integrate it and make it his own. The author brings up technical issues and tries to link them with clinical vignettes. She particularly insists on the essential tools represented by the countertransference and the bodily sensations of the analyst during the session. These are very essential elements to bring a cure to an accomplishment towards more symbolization and precisely to a better integration of the temporal reality.