Guérir par l’écriture… ?

François Emmanuel

Papieren artikel Revue Belge de Psychanalyse

Samenvatting

L’éveil du processus d’écriture peut faire espérer des bénéfices thérapeutiques liés à la mise en mouvement, la mise en jeu, la mise en récit, la distanciation d’un moment traumatique, et la notion de «détaché- donné ». Il demeure que l’écrivain, engagé dans une aventure littéraire qui se confond avec sa vie, cherche indéfiniment à se guérir d’une faille originelle par essence inguérissable. Cette faille peut affleurer dans certaines œuvres. À l’écoute de celles-ci il est proposé un parcours depuis Antonin Artaud jusqu’à Jose-Luis Borges en passant par Charles Bertin, Henry Bauchau et Henry James.

 

Genezen door te schrijven

Het openbloeien van een schrijversproces kan een therapeutisch effect teweegbrengen omwille van het in beweging zetten, het spelen, het omvormen tot een verhaal, het op afstand plaatsen van het traumatische, en de notie van «onthecht-gegeven». De schrijver, geëngageerd in een literair avontuur dat verstrengeld is met zijn innerlijk leven, blijft echter eindeloos op zoek om zichzelf te genezen van een in oorsprong ongeneeslijke breuk. Deze breuk kan in bepaalde wer- ken tot uiting komen. Op deze wijze luisterend, wordt een parcours voorgesteld van Antonin Artaud tot Jose-Luis Borges, via Charles Bertin, Henry Bauchau en Henry James.

To cure by writing

The awakening of the writing process can lead to the hope of therapeutic benefits linked to the setting in motion, the setting in play, the setting in narrative, the distancing of a traumatic moment, and the notion of “detached-given”. The fact remains that the writer, engaged in a literary adventure that merges with his or her life, is endlessly seeking to heal an original wound that is essentially incurable. This wound can surface in certain works. Listening to these, we propose a journey from Antonin Artaud to Jose-Luis Borges, via Charles Bertin, Henry Bauchau and Henry James.