L’évacuation de l’excitation par la tentative de suicide
Résumé
La clinique nous montre qu'au cours de situations de crise, la conduite suicidaire est un moyen de se mettre à l'abri d'un excès d'excitations non élaborables par l'appareil psychique. Le désinvestissement libidinal entraîne un mouvement régrédient de l'énergie psychique devenue déliée, rendant impossible toute expression symbolique, sublimée ou fantasmatique.
Le geste suicidaire apparaît alors comme un mode de récupération narcissique destiné à couper court à la désorganisation du Moi.
Certains aspects particuliers aux sujets enclins à ces gestes suicidaires sont étudiés.
Samenvatting
Beschrijving van de ziektebeelden leert ons dat in crisissituaties het zelfmoordgedrag een middel is om zich tegen een té veel aan opwinding te beschermen. Dit té veel aan opwinding kan op dat ogenblik door het psychisch apparaat niet meer verwerkt worden. De desinvestering van de libido gaat gepaard met een regressieve beweging van de psychische energie die daardoor ongebonden wordt ; derhalve wordt een symbolische, gesublimeerde of fantasmatische uitdrukking ervan onmogelijk.
Het zelfmoordgebaar komt dan voor als een manier om zich narcistisch te regenereren en met de bedoeling een halt toe te roepen aan de desorganisatie van het Ik.
In dit artikel worden ook enkele bizondere aspecten, eigen aan dergelijke patiënten geneigd tot zelfmoordhandelingen, bestudeerd.
Summary
Our clinical experience shows us that during crises, suicidal behaviour is a way of taking shelter from an excess of excitation not elaborated by the psychic apparatus. The withdrawal of libido involves a regressive movement of psychic energy which has become unattached, rendering impossible any symbolic expression, sublimated or fantasied.
The suicidal gesture then appears as a method of narcissistic recovery intended to cut short the disorganization of the Ego.
Certain aspects peculiar to subjects with an inclination to these suicidal gestures are studied.
