Le Surmoi
Résumé
L'auteur tente un parcours du concept de surmoi chez Freud depuis le Moi et le Ça jusqu'aux Nouvelles Conférences. Ce concept paraît alors se rattacher à différentes directions : partie du Ça, défense du moi, reliquat introjectif de l'objet externe. L'auteur lance une hypothèse étayée par un exemple clinique où se trouve distinguée la partie omnipotente du self – souvent prise pour le surmoi – du surmoi proprement dit, en tant qu'héritier du Complexe d'Oedipe.
Samenvatting
De auteur probeert het ontwikkelingsverloop van her begrip Opper-ik (superego) bij Freud te schetsen, gaande van "Het Ik en het Es" tot aan de "Nieuwe Voordrachten".
Dit begrip blijkt zich in verschillende richtingen ontwikkeld te hebben : als een deel van het Es, als een verdediging van het Ik, als een neerslag van de introjectie van het extern object.
De auteur bouwt een hypothese op die ze schraagt door een klinisch voorbeeld waarin een onderscheid tot uiting komt tussen het almachtige deel van het Zelf – (dikwijls verward met het Opper-ik (superego) -, en het eigenlijke Opper-ik (Superego) in zover dit de erfgenaam is van het Oidipoescomplex.
Summary
The author attempts a survey of Freud's concept of the Superego from the "Ego and the Id" to the "New Introductory Lectures". This concept however seems to make connections in different directions : part of the Id, Ego-defence, introjected residue of the external object. The author suggests a hypothesis supported by a clinical example where the omnipotent part of the self – often taken for the Superego – is distinguished from the Superego properly so-called, the heir of the Oedipus complex.
