L’analyse et sa finquand le temps n’a pas cours
Résumé
A partir de certaines analyses marquées par l'atemporalité, l'auteur en vient à constater que certains patients ne peuvent se représenter leur désir de fin d'analyse. Ce désir pourrait se donner à connaître par identification projective, amenant l'analyste à le représenter en proposant de travailler en introduisant un délai de fin d'analyse.
Samenvatting
Uitgaande van bepaalde analyses, gekenmerkt door de a-temporaliteit, komt de auteur tot de vaststelling dat bepaalde patiënten zich hun wens to beëindigen van hun analyse niet kunnen voorstellen.
Dit verlangen kan zich kenbaar maken door projectieve identificatie. Daarbij wordt de analyticus er toe gebracht zich deze wens voor te stellen. Dit brengt hem er toe de patiënt aan te bieden voortaan te gaan werken met het vooruitzicht de analyse binnen een bepaalde termijn te beëindigen.
Summary
Starting from certain analyses marked by the absence of a sense of time, the author arrives at the conclusion that certain patients are incapable of representing in themselves their wish to end the analysis. This desire can make itself know through projective identification, the analyst being led to represent it by proposing to introduce a fixed term for the ending of the analysis.
